|
- To je dobrô mësl, ale jô jesz to powiém Terese, bò jak të wiész, òna wësziwô ë chce widzec te waje stôré kòscołë i wësziwë w nich, a jesz co wicy – powiedzôł David.
- Mòja białka Paulina wësziwô ë ùczi wësziwù dzewczãta w szkòle, bò òna bëła szkólną, a terô je na penzji ë mòże sobie kąsk przëzarobic, bò tak òb zëmã na to ògrziwanié
bùdinku nie chce nama dëtków sëgnąc. Żukòwò mô wësziwë, bò mô baro stôri kòscół, chtëren pòstawic dôł nasz ksyżëc Mscëwòj, a jegò białka - Zwinisława - dlô klôsztoru
przë nim dodała Óksëwié. Pò ksyżëcu Swiãtopôłkù òstôł ù nas płôszcz, chtëren béł tu òd stalat, ale w òstatny wòjnie zdżinął, a jak gò w Niemcach nalezle, to
òn jakòs òstôł we Gduńskù, a nama gò nie òddalë. Nôstarszi ledze gò tu w Żukowie widzele ë to pamiãtają. Tu je grób podwëższi klôsztornic, ksyżënczi Widosławë ë ji
sostrów. Kòl nas w Żukòwie je kòlibka kaszëbsczégò wësziwù, z klôsztoru òd nas òn szedł w swiat. Tu dzéwczãta ë białczi dali wësziwają – rzekł Michôł.
- To Żukòwò mùszało bëc rôz czedes bògaté, a më w ti Kanadze sã za baro nie zbògacelë - powiedzôł David – a je to dalek do Chmielna òd waji? – spitôł David.
- Sztëk drodzi je.
- Jô spitóm Teresã, czë òna chce tam jachac - rzekł David ë szedł do białków.
Jak òn przëszedł nazôd rzekł do Michała – Jedzemë!
Nie bawiało długò, a sztërzech lëdzy jachało aùtã szasëją do Chmielna. Za czerownicą béł szwadżer Michała, chtëren gòscy z Kanadë wiózł. Michôł nie
brëkòwôł òpasowac co są na drodze dzeje, a miôł czas na òpòwiôdanié.
- We Gduńskù tã Wësoką Brómã, Dłudzi Rënk ë Mariacczi kòscół z jegò stolemną wieżą wa bë mia w ti naszi kaszëbsczi stolëcë òbezdrzec.
- A téż wierã Trzë Krziże "Solidarnoscë" kòl gduńsczi òkrãtowni ë katédrã w Òléwie wôrt je òbezdrzec?- rzekł David.
- Kò pewno, że w Òlëwie wa bë mia widzec stôrodôwny, czôrny grobówc naszich ksyżëców ë pòsłëchac mùzyczi òrganów.
- Jô liczã, że do Czôpiewic më téż zajedzemë, bò òd ti wsë je nôzwëskò Czôpiewsczi – rzekł David.
- Jak wiodro bãdze dobré, to i tam zajedzemë, ale terô më mómë z lewi stronë jezoro, a przed nama je Chmielno – powiedzôł Michôł.
- Terô jedzemë pòd kòscół, chtëren pòdarowa klôsztornicóm ze Żukòwa Damroka, a mòże gdze krótkò jaką kwatérą nalézemë – rzekł David.
Przë kùńcu maja nie bëło jesz cążkò z nalézenim placu ë gòscë z Kanadë najãlë jizbã, môłą kùchniã ë kąpnicã. Terô òni sã chcelë bëlno wëspac pò dłudżi drodze,
a jak David dôł Michałowi ksązkã ò rodze Chapeskie w Kanadze, òn pòdzãkòwôł za darënk, rôcził jich do Żukòwa na pôłnié, na zawitro i ze swojim szwagrã òdjachôł.
(opublikowano: Marian Jelińsczi "Gòsce z Kanadë" Stegna nr 8 (2008), 23-24).
|
